نیست که نیست؟

زمانی که این وبلاگ های متروک را می دیدم از خودم می پرسیدم: مگر می شود آدم دلش دیگر نخواهد بنویسد؟ یا مگر می شود آدم یک جایی از زندگی اش به این نتیجه برسد که نوشتن کار بیهوده ای است یا مثلاً حتی نوشتن توی کارهایش گم بشود. به خود می گفتم نههه! من هیچ وقت این بلا را سر خودم نمی آورم. روزهایی که می گذشت و من منتظر می شدم تا یک روز بگذرد و بعد چند پست جدید بگذارم. و حالا، حالا که بهش فکر می کنم می گویم یعنی من آن روزها آنقدر حرف داشتم؟ آن قدر حرف قابل خواندن داشتم که 24 ساعت آنقدر طولانی می شد و غصه ام می گرفت از نگذشتن ساعت ها؟ بعدترش چه شد؟ بعدترش فکر کردم کمتر بنویسم و بیشتر بخوانم. بعدترش فکر ,جوانی ...ادامه مطلب